Sturen, maar wel op het juiste resultaat
Een parabel
Er circuleert een verhaal over een stadje in Duitsland. Laten we het eens Hamelen noemen. Dat stadje had veel last van een ratten. Overal in het stadje vond je ratten, die de levensmiddelen opvraten, alles vernielden en ziektes overbrachten.
De burgemeester stelde rattenvangers aan. En om die te motiveren kreeg elke rattenvanger een stuiver per gevangen rat. Nou, dat was natuurlijk een slim plan. Maar luister hoe het verder ging:
Elke dag werden heel veel ratten gevangen en de stuivers werden verzilverd. Iedereen dacht dat het systeem fantastisch werkte. Het kostte de gemeente tenslotte een lieve duit, dus het moest wel goed zijn. Alleen: de klachten van de inwoners bleven.
What gets measured gets done
De burgemeester liet daarom het werk van de rattenvangers onderzoeken. Wat bleek? De rattenvangers waren slim. Dus ze gingen ratten vangen waar die het makkelijkst te vangen waren: in sloten, grachten en vaarten. En als een rat zwanger was, dan lieten ze hem lopen. Want een rat kan wel 10 jongen krijgen. Dus dat zijn 10 stuivers extra. Maar de rattenvangers kwamen niet veel in de huizen van de bewoners. Ze werden niet snel binnengelaten, want ze zagen er een beetje vuil en sjofel uit en volgens de bewoners hielp het toch niets. Nee, buiten de stad was het veel makkelijker geld verdienen.
Dat kan beter
Gelukkig was de burgemeester er ééntje van het soort die graag wil verbeteren. Hij sprak met de rattenvangers en bedacht een nieuw rattenvangprogramma, met als doel de rattenoverlast bij de burgers te verminderen.
- Hij vroeg de burgers om te melden op welke dag ze hoeveel ratten aantroffen.
- Hij maakte een overzicht , per dag, per huis, per straat, per wijk.
- De rattenvangers werden voortaan beloond voor de daling van het aantal meldingen. En die beloning kregen ze niet individueel, maar samen.
- Elke week spijkerde de burgemeester het overzicht op de deur van het gemeentehuis, zodat iedereen kon zien hoe de situatie verbeterde.
De rattenvangers waren slim. Dat hadden ze al laten zien. Ze gingen samenwerken en ze pakten met zijn allen als eerste de straten aan met de meeste ratmeldingen.
De burgers zagen op de deur van het gemeentehuis dat de overlast minder en minder werd. De rattenvangers waren welkom. Ze kregen koffie en alle hulp die ze nodig hadden, want de bewoners wisten wel dat de rattenvangers er waren om ze van de rattenplaag af te helpen.
Uiteindelijk was de rattenplaag over. De burgemeester werd natuurlijk herkozen. De bewoners hadden nooit meer last van ratten. En de rattenvangers? Die trokken naar een volgende stad, die ook een rattenplaag had.
De moraal
En wat is nu de moraal van dit verhaal?
Als je prestaties meet en met het team bespreekt, geef je er aandacht aan. En als je ergens aandacht aan besteed gaan mensen zich nu eenmaal daarop richten en dat werpt vruchten af.
Bespreek de prestatie-indicatoren en de vooruitgang daarin regelmatig met je team. Maar neem daarvoor wel de juiste indicatoren. Want als je de verkeerde indicatoren meet, dan krijg je ook de verkeerde resultaten die daarbij horen. En dat wil je niet.
Ik ben benieuwd op welke indicatoren jij stuurt (of gestuurd wordt). Zijn dat de juiste indicatoren?