Sister Act en J.F. Kennedy
 Vandaag zat ik lekker in het zonnetje aan de Lean Week-Up Call te werken. In de hangmat. Rotleven toch.Tijdens het schrijven bedacht ik me hoe goed we het hebben. En dat is tenslotte niet overal in de wereld zo. Zo dwaalde ik al schrijvende af naar een meer wereldomvattend voorbeeld van het onderwerp. Geeft niets. Het is evengoed van toepassing. Vanuit de hangmat in de tuin wens ik je veel kijk- en leesplezier. Tot volgende week bij de nieuwe Lean Week-Up Call. |
Afgelopen week zag ik Sister Act 2. Misschien ken je hem wel. Een leuke film met Whoopy Goldberg als nachtclubzangeres, die als non vermomd in een katholieke school zangles geeft aan jongeren. Ik raak altijd ontroerd door die film. Ja, stiekem ben ik een sentimentele ouwe dwaas. Toch vroeg ik me af waardoor juist deze film me zo raakt.
Stoer tienergedrag
Volgens mij komt het door de verandering die de kinderen doormaken. Kinderen uit een achterstandswijk, straatschoffies. Stoer tienergedrag houdt hun ego in stand, maar diep in hun hart denken ze, nee, weten ze zeker dat ze nooit aan de onderkant van de samenleving zullen ontkomen.
Tot ze gaan zingen in het koor. Dan blijken ze wél ergens goed in te zijn. Er was alleen iemand nodig die hen dat liet inzien. Iemand die in ze geloofde. Die ze de mogelijkheden leerde zien in plaats van de beperkingen.
Niet DIPpen maar DIMmen
Je moet niet DIPpen, maar DIMmen, heb ik vroeger geleerd. Niet Denken In Problemen, maar Denken In Mogelijkheden.
Ik ben verandermanager. Maar wat is dat nu precies? Verander ik organisaties? Verander ik de mensen in die organisaties of hun leidinggevenden? Ik denk het niet. Ik breid wel hun blik op de wereld uit. Hun blik op hun werk, op hun processen, maar vooral op de beperkingen die ze ervaren.
Wat is daarvoor nodig?
- Een duidelijk doel. Zodanig concreet beschreven dat iedereen het resultaat al voor zich kan zien.
- De vraag: Welke factoren weerhouden ons ervan dat doel te bereiken?
- Wat zijn de oorzaken van die factoren? Hoe moeten we ze oplossen?
- Het vertrouwen dat de organisatie het daadwerkelijk kan bereiken.
- Het besef dat de benodigde kennis al in het hoofd van de mensen zit en er alleen maar uit hoeft te komen.
Door te DIMmen, samen te werken en kennis en ideeën te combineren tot logische acties, kunnen die rustig, gestructureerd en stap voor stap worden uitgevoerd.
J.F. Kennedy
Dat doet me aan een ander filmpje denken. Daarin werd een nog veel groter doel gelanceerd, zo concreet beschreven dat je het al voor je kon zien. En er waren echt veel factoren die ons weerhielden dat doel te bereiken. Maar John F. Kennedy had er alle vertrouwen in dat dat doel kon worden bereikt. Kijk maar eens naar het filmpje hieronder.
A small step for a man…
Het doel is bereikt. Ik heb het gezien, als jongetje van 7 jaar. Midden in de nacht voor de zwart-wit televisie. Met rode wangen. Van slaap, van opwinding, maar vast ook omdat mijn ouders niet wisten dat ik stiekem uit mijn bed was. “A small step for a man, but a giant leap for mankind” hoorde ik Neil Armstrong krakend door zijn ruimtepakradio zeggen.
Because they are hard…
Zo kun je bijna alles bereiken. Als je het maar wilt. Niet ik, niet jij, maar misschien wel met zijn allen. Niet alleen makkelijke dingen. Maar juist ook de moeilijke.
Is dan het klimaatprobleem, de oorlog in het Midden-Oosten en de hongersnood ook niet op deze manier op te lossen? Als we een mens op de maan kunnen zetten, kunnen we deze problemen toch ook aan?
Hillary: Go girl!
Misschien moet er dan een nieuwe president opstaan met een toespraak:
“We will bring peace in the Middle-East. We will solve the global warming issues. And we will make sure that no person in the world is starving to death. We will do those things. We will reach those goals together with the biggest companies in the world. Not because it’s good for our economy, but because it’s good for the world. And not because these goals are easy to reach, but because they are hard….”